Een mens is pas schuldig als zijn schuld is bewezen. Een tiener uit een achterbuurt staat terecht voor de moord op zijn vader. 12 juryleden oordelen over zijn leven of dood. Het bewijs lijkt glashelder: schuldig. Maar bij de eerste stemming zet één jurylid vraagtekens. Hij twijfelt en wordt weggehoond omdat hij er als enige een andere mening op na houdt. Maar hij geeft niet op en er ontspint zich een verhit debat over waarheid of twijfel. Tijdens de beraadslaging blijkt dat ieders oordeel gevoed wordt door vooroordelen, racisme en persoonlijke angsten en laat een aantal zich leiden door een onbedwingbare gulzigheid naar macht en eigenbelang. Dit maakt de klassieker “De 12 Gezworenen” uit 1954 van de Amerikaanse schrijver Reginald Rose zo actueel. Ook in 2015 regeert de onderbuik: op Twitter, Facebook en op blogs wordt bijna elk debat een scheldpartij en rechtspraak lijkt een tv-format geworden, waarbij de wetten van het amusement gelden In het stuk wordt geen moreel oordeel geveld. De twijfel over het bewijsmateriaal moet voldoende zijn om iemands onschuld te verdedigen.