“Ik ben weer te laat. ’t Is proper. Wat moet ’k nu weer zeggen? Oh nee, ’t is nie waar! ’k Heb ’t eerste uur die van Frans!” Belast met de zorg voor haar babyzusje en heel het huishouden redt de jonge Colette het niet altijd. In haar huizeke schudt ze haar zorgen van zich af. Met Quichot en andere poppen speelt ze de platen van haar vader die ver weg woont en droomt ze van het schoolfeest, waar ze flamenco zal dansen in een echte jurk. Op straat gaat Arsène tekeer. Argeloos vertelt hij over zijn beslommeringen. Zijn vrouw heeft nog niets van zich laten horen, geen frank op zak heeft hij nog. Onder de rook van de fabriek volgen Colette en Arsène hun parcours. Wanneer het komt tot een ontmoeting ontstaat ongewild een vreemde saamhorigheid waaraan ze zich allebei vastklampen.